Sekrety przyszłości edukacji Dlaczego globalna współpraca to Twój największy zysk

Czuję, że przyszłość edukacji to temat, który budzi w nas wszystkich, bez wyjątku, zarówno ogromną nadzieję, jak i pewien niepokój. Kiedy patrzę na to, jak świat pędzi, z każdą chwilą przynosząc nowe, przełomowe technologie – od wszechobecnej sztucznej inteligencji, która zmienia rynek pracy, po wirtualną rzeczywistość, która otwiera nieznane dotąd możliwości – zastanawiam się, czy nasze szkoły i uniwersytety, tak jak je znamy, faktycznie nadążają.

Mam wrażenie, że tradycyjne metody nauczania przestają być po prostu wystarczające w obliczu tak dynamicznych zmian. To już nie tylko kwestia samego dostępu do wiedzy, co staje się coraz łatwiejsze, ale przede wszystkim wypracowania tych kluczowych umiejętności, które pozwolą nam – a zwłaszcza naszym dzieciom – odnaleźć się w kompletnie nowej rzeczywistości zawodowej i społecznej, w której adaptacja jest ważniejsza niż kiedykolwiek.

Pamiętam, jak kiedyś rozmawiałam ze znajomą nauczycielką, która z frustracją opowiadała, jak trudno jest jej dostosować programy do potrzeb uczniów, którzy już dziś żyją w cyfrowym świecie, a za chwilę będą musieli rywalizować z algorytmami.

To doświadczenie utwierdziło mnie w przekonaniu, że samodzielne działania poszczególnych państw, choć ważne, nie wystarczą. Potrzeba globalnej współpracy w kształtowaniu przyszłych pokoleń jest, moim zdaniem, absolutnie kluczowa.

Przecież problemy i wyzwania, z jakimi się mierzymy – czy to klimatyczne, czy związane z rynkiem pracy, czy wreszcie z dezinformacją – nie znają granic.

Wierzę głęboko, że tylko wspólnie, dzieląc się najlepszymi praktykami i innowacjami, możemy stworzyć system edukacji, który przygotuje młodych ludzi na nieznane jutro.

Czasami myślę sobie, że to jak budowanie mostu w mgle – nie widzimy końca, ale musimy go postawić. I to właśnie ta wspólna wizja, ta sieć współpracy międzynarodowej, może być naszą latarnią.

A co najważniejsze, dowiedzmy się więcej!

Personalizacja nauczania i potęga sztucznej inteligencji

Kiedy myślę o przyszłości edukacji, pierwsza rzecz, która przychodzi mi na myśl, to personalizacja. Pamiętam czasy, gdy w szkole wszyscy uczyliśmy się w tym samym tempie, z tych samych podręczników, niezależnie od naszych indywidualnych potrzeb czy zdolności.

To było jak próba włożenia wszystkich w jedno, zbyt ciasne pudełko. Dziś, dzięki rozwojowi sztucznej inteligencji, otwierają się przed nami zupełnie nowe możliwości.

Wyobraź sobie system, który doskonale rozumie, w jaki sposób Twoje dziecko najlepiej się uczy – czy jest wzrokowcem, słuchowcem, czy może kinestetykiem.

Ja sama, ucząc się języka hiszpańskiego, odkryłam, jak bardzo zmienia to postać rzeczy, gdy narzędzia dopasowują się do mojego stylu. AI może analizować, które tematy sprawiają trudność, a które są przyswajane z łatwością, a następnie dynamicznie dostosowywać materiały, zadania i tempo nauki.

To nie jest już abstrakcyjna wizja, to się dzieje na naszych oczach. Moja siostrzenica korzysta z aplikacji do nauki matematyki, która na bieżąco adaptuje się do jej postępów, a ja widzę, jak bardzo to ją motywuje i eliminuje frustrację, którą ja czułam, gdy w szkole czegoś nie rozumiałam, a nauczyciel nie miał czasu na indywidualne podejście.

Zastosowanie adaptacyjnych platform edukacyjnych

1. Adaptacyjne platformy edukacyjne to nie tylko inteligentne podręczniki, to całe ekosystemy, które potrafią tworzyć spersonalizowane ścieżki edukacyjne. Dzięki zaawansowanym algorytmom analizują one dane dotyczące postępów ucznia, jego interakcji z materiałem, a nawet preferowanego stylu uczenia się. Następnie dynamicznie modyfikują trudność zadań, proponują dodatkowe materiały uzupełniające wiedzę lub oferują bardziej zaawansowane wyzwania dla tych, którzy radzą sobie wybitnie. To nie jest jednostronny przekaz wiedzy, ale dialog, w którym system reaguje na każde kliknięcie, każdą odpowiedź, budując w czasie rzeczywistym profil kompetencji i luk w wiedzy ucznia. Wyobraźmy sobie korepetytora, który jest dostępny 24/7, cierpliwy i zawsze idealnie dopasowany do naszych potrzeb – to właśnie jest potencjał takich platform.
2. Właściwe wdrożenie tych platform wymaga jednak przemyślanej strategii i odpowiedniego przygotowania zarówno nauczycieli, jak i uczniów. Nie chodzi o to, by zastąpić ludzkiego nauczyciela maszyną, ale by dać mu potężne narzędzie, które odciąży go z powtarzalnych zadań i pozwoli skupić się na tym, co najważniejsze: budowaniu relacji, rozwijaniu kreatywności i wspieraniu rozwoju emocjonalnego uczniów. Nauczyciel staje się wtedy mentorem, a nie tylko przekaźnikiem wiedzy. To pozwala mu na obserwowanie poszczególnych uczniów, rozpoznawanie ich trudności i pasji, a następnie indywidualne kierowanie ich rozwojem, co w tradycyjnym modelu jest często niemożliwe z powodu liczebności klas i ograniczeń czasowych.

Kształtowanie kompetencji przyszłości – poza akademickimi ramami

Edukacja przyszłości to coś znacznie więcej niż zdobywanie wiedzy encyklopedycznej. Kiedy rozmawiam z ludźmi z branży IT, marketingu, a nawet z rzemieślnikami, wszyscy zgodnie twierdzą, że to, co naprawdę liczy się na rynku pracy, to umiejętności miękkie.

Kreatywność, krytyczne myślenie, zdolność do współpracy, umiejętność rozwiązywania problemów i adaptacja do ciągłych zmian – to są fundamenty, które pozwolą odnaleźć się w dynamicznym świecie.

Przypomina mi się historia mojej przyjaciółki, która po studiach w renomowanej uczelni technicznej miała problem ze znalezieniem pracy, bo, jak sama przyznała, choć była genialna w teorii, to brakowało jej doświadczenia w pracy zespołowej i umiejętności komunikacji.

To uświadomiło mi, jak bardzo musimy zmienić perspektywę i skoncentrować się na budowaniu tych realnych kompetencji, które wychodzą poza suchą teorię.

Musimy uczyć dzieci, jak myśleć, a nie tylko co myśleć. To oznacza więcej projektów grupowych, symulacji realnych problemów, debat i dyskusji, które kształtują charakter i zdolności społeczne.

Rozwijanie myślenia krytycznego i kreatywności

1. W dobie dezinformacji i zalewu informacji, umiejętność krytycznego myślenia staje się wręcz kluczową kompetencją. Musimy uczyć młodych ludzi, jak analizować źródła, weryfikować fakty, rozpoznawać manipulację i tworzyć własne, dobrze uargumentowane opinie. To nie tylko kwestia nauki przedmiotów ścisłych czy humanistycznych, ale systematycznego wprowadzania elementów debaty, analizy przypadków, a nawet uczenia się na błędach. Pamiętam, jak ja sama, gdy byłam w szkole, często przyjmowałam wszystko, co usłyszałam, za pewnik. Dziś widzę, jak ważne jest kwestionowanie, zadawanie pytań i szukanie różnych perspektyw. To trudna, ale niezwykle ważna lekcja, która przygotowuje do bycia świadomym obywatelem w złożonym świecie.
2. Kreatywność, z kolei, to zdolność do generowania nowych, wartościowych pomysłów. W czasach, gdy wiele powtarzalnych zadań przejmują algorytmy, to właśnie kreatywność i innowacyjność będą wyróżniać ludzi na rynku pracy. Szkoły powinny być przestrzenią, gdzie eksperymentowanie jest zachęcane, a błędy traktowane jako naturalny element procesu uczenia się. Może to być tworzenie własnych projektów artystycznych, technologicznych, czy społecznych, gdzie uczniowie mają swobodę wyboru tematu i narzędzi. W mojej opinii, zbyt często w polskim systemie edukacji stawiamy na odtwórczość, a za mało na oryginalność, co hamuje naturalny potencjał twórczy dzieci.

Znaczenie współpracy i komunikacji międzyludzkiej

1. Niezależnie od zawodu, który wybiorą nasi uczniowie, niemal zawsze będą musieli pracować w zespole. Umiejętność efektywnej współpracy, słuchania innych, negocjowania, rozwiązywania konfliktów i jasnego komunikowania swoich myśli to podstawa. Szkoła powinna być laboratorium, w którym te umiejętności są ćwiczone każdego dnia, poprzez projekty grupowe, wspólne prezentacje czy nawet dyskusje na temat bieżących wydarzeń. Widziałam, jak wiele zależy od dobrej komunikacji w zespołach projektowych – to często decyduje o sukcesie lub porażce. Warto od najmłodszych lat uczyć dzieci, że wspólne osiąganie celów jest równie ważne, jak indywidualne sukcesy.
2. Dodatkowo, w świecie globalnym, gdzie granice zacierają się, a zespoły projektowe często składają się z ludzi z różnych krajów i kultur, niezwykle ważna jest komunikacja międzykulturowa. Rozumienie i szacunek dla różnic kulturowych, empatia i otwartość to wartości, które powinny być wpajane od najmłodszych lat. To nie tylko wiedza o świecie, ale praktyczne umiejętności budowania relacji w międzynarodowym środowisku.

Rola nauczyciela w nowym paradygmacie edukacji – mentor i przewodnik

Zawsze powtarzam, że nawet najlepsza technologia nie zastąpi ludzkiego serca i umysłu. Nauczyciele, moim zdaniem, będą odgrywać jeszcze ważniejszą rolę niż kiedykolwiek, ale ich rola fundamentalnie się zmieni.

Nie będą już tylko źródłem wiedzy, bo dostęp do informacji jest dziś niemal nieograniczony. Ich misją stanie się wspieranie uczniów w nawigacji po tym morzu informacji, inspirowanie do samodzielnego myślenia, rozwijanie pasji i kształtowanie charakteru.

To oni będą przewodnikami, którzy pomogą młodym ludziom odnaleźć się w złożonym świecie, zrozumieć siebie i innych. Widzę to po sobie – wciąż pamiętam nauczycieli, którzy mnie inspirowali, niekoniecznie tych, którzy po prostu przekazywali wiedzę.

Pamiętam ich, bo byli dla mnie przewodnikami, a nie tylko wykładowcami.

Doskonalenie zawodowe i nowe kompetencje nauczycieli

1. Aby nauczyciele mogli sprostać nowym wyzwaniom, muszą mieć możliwość ciągłego rozwoju. To oznacza dostęp do nowoczesnych szkoleń z zakresu nowych technologii, metodologii uczenia się opartych na projektach, psychologii rozwojowej czy nawet podstaw sztucznej inteligencji. Muszą nauczyć się, jak efektywnie wykorzystywać narzędzia cyfrowe w klasie, jak interpretować dane z adaptacyjnych platform edukacyjnych i jak wspierać uczniów w budowaniu kompetencji przyszłości. Mam wrażenie, że w Polsce, choć są inicjatywy, to systemowe wsparcie dla rozwoju nauczycieli wciąż jest niewystarczające. Powinniśmy inwestować w programy, które realnie przygotują ich do roli mentorów w cyfrowej erze.
2. Ważne jest również wsparcie psychologiczne i emocjonalne dla nauczycieli. Ich praca jest niezwykle wymagająca, a rosnące oczekiwania społeczne i dynamika zmian mogą prowadzić do wypalenia zawodowego. Potrzebują dostępu do superwizji, wsparcia rówieśniczego i możliwości dzielenia się doświadczeniami. Tylko nauczyciel, który sam jest zadowolony i rozwija się, może skutecznie inspirować swoich uczniów.

Technologie immersyjne w edukacji – nowe wymiary doświadczeń

Kiedy pierwszy raz założyłam gogle VR i przeniosłam się do wirtualnego muzeum w Paryżu, poczułam dreszcz ekscytacji. Pomyślałam wtedy, ile taka technologia może zmienić w edukacji!

Zamiast czytać o starożytnym Rzymie, uczniowie mogliby spacerować po Koloseum, zamiast oglądać zdjęcia zwierząt, mogliby odbyć wirtualne safari. Technologia rozszerzonej rzeczywistości (AR) i wirtualnej rzeczywistości (VR) przestaje być futurystyczną wizją, staje się coraz bardziej dostępna.

Mam nadzieję, że polskie szkoły szybko otworzą się na te możliwości, bo mogą one całkowicie zrewolucjonizować sposób, w jaki przyswajamy wiedzę. To nie tylko uatrakcyjnia lekcje, ale przede wszystkim pozwala na doświadczanie, co z mojego doświadczenia jest najlepszą formą nauki.

Pamiętam, jak trudno było mi zrozumieć pewne zagadnienia z fizyki, ale gdybym mogła zobaczyć je w trójwymiarze, poczuć na własnej skórze – to byłoby coś zupełnie innego.

Technologia	Potencjalne zastosowanie w edukacji	Korzyści dla ucznia
Wirtualna Rzeczywistość (VR)	Wirtualne wycieczki (np. starożytne miasta, odległe kraje, wnętrza ludzkiego ciała) Symulacje laboratoryjne (bezpieczne eksperymenty) Trening umiejętności (np. obsługa maszyn, procedury medyczne)	Zanurzenie w środowisku nauki Doświadczenie “na własnej skórze” Zwiększone zaangażowanie i retencja wiedzy
Rozszerzona Rzeczywistość (AR)	Interaktywne podręczniki z nakładkami 3D Wizualizacja abstrakcyjnych pojęć w realnym świecie (np. model atomu na biurku) Gry edukacyjne angażujące otoczenie	Uczenie się w kontekście rzeczywistości Lepsze zrozumienie przestrzenne Możliwość interakcji z cyfrowymi obiektami w realnym świecie
Sztuczna Inteligencja (AI)	Personalizowane ścieżki nauczania Inteligentne systemy korekcyjne (np. gramatyka, matematyka) Generowanie spersonalizowanych zadań i testów	Indywidualne tempo nauki Natychmiastowa informacja zwrotna Skupienie na obszarach wymagających poprawy

Praktyczne zastosowanie VR/AR w polskiej szkole

1. Wprowadzenie VR i AR do szkół wymaga nie tylko zakupu sprzętu, ale także stworzenia odpowiednich treści edukacyjnych. To wyzwanie, ale i ogromna szansa dla polskich twórców oprogramowania i edukatorów. Wyobraźmy sobie lekcje historii, gdzie uczniowie mogą przenieść się do czasów Powstania Warszawskiego, lub lekcje biologii, gdzie mogą zajrzeć do wnętrza komórki w pełnym 3D. To znacznie więcej niż oglądanie filmu – to aktywne uczestnictwo. Wierzę, że mamy potencjał, by tworzyć takie rozwiązania lokalnie, dopasowane do naszego programu nauczania i naszej historii.
2. Należy pamiętać, że technologie te nie zastępują tradycyjnych metod, lecz je uzupełniają. Uczeń wciąż potrzebuje książek, zeszytów i interakcji z nauczycielem i rówieśnikami. VR i AR to narzędzia, które mogą wzbogacić doświadczenie edukacyjne, czyniąc je bardziej immersyjnym i angażującym, co w konsekwencji może przełożyć się na lepsze wyniki w nauce i większą motywację uczniów do poznawania świata.

Etyka i obywatelstwo cyfrowe – odpowiedzialność w wirtualnym świecie

Wraz z dynamicznym rozwojem technologii i wszechobecnością internetu, na młodych ludzi czyhają nowe wyzwania i zagrożenia. Mamy do czynienia z dezinformacją, hejtem w sieci, problemami z prywatnością danych czy uzależnieniem od technologii.

To dlatego tak ważne jest, aby edukacja przyszłości skupiała się nie tylko na kompetencjach technicznych, ale również na rozwijaniu silnego kręgosłupa etycznego i odpowiedzialnego obywatelstwa cyfrowego.

Kiedy widzę, jak łatwo młodzi ludzie wpadają w pułapki internetu, czuję ogromną potrzebę, by szkoła wyposażyła ich w narzędzia do bezpiecznego i świadomego poruszania się w cyfrowym świecie.

To tak samo ważne, jak nauka czytania i pisania, a może nawet ważniejsze w dzisiejszych czasach.

Nauka świadomego korzystania z technologii

1. Edukacja musi uczyć krytycznego podejścia do informacji znalezionych w sieci, umiejętności weryfikacji źródeł oraz rozpoznawania fałszywych wiadomości. Mówiąc szczerze, to jest umiejętność, której brakuje wielu dorosłym, więc im wcześniej zaczniemy uczyć tego dzieci, tym lepiej. To także kwestia zrozumienia mechanizmów działania algorytmów mediów społecznościowych i tego, jak wpływają one na nasze postrzeganie świata. Potrzebujemy lekcji o cyberbezpieczeństwie, o ochronie danych osobowych i o tym, jak budować pozytywny wizerunek w sieci. To nie są już fakultatywne zajęcia, to powinny być integralne elementy programu nauczania.
2. Szkoła powinna również wspierać rozwój empatii cyfrowej – uczyć, że po drugiej stronie ekranu siedzi realny człowiek, którego słowa i zachowania mogą zranić. Promowanie kultury szacunku i otwartości w sieci jest absolutnie kluczowe. To nie tylko kwestia zasad, ale kształtowanie postaw. Widziałam, jak hejt potrafi niszczyć młodych ludzi, więc nauczenie ich, jak temu przeciwdziałać i jak reagować na agresję online, jest niezwykle ważne.

Zdrowie psychiczne i dobrostan – fundament efektywnej edukacji

Nie możemy mówić o efektywnej edukacji, jeśli nie zadbamy o zdrowie psychiczne i dobrostan naszych uczniów. W dobie tak wielu zmian, presji akademickiej, cyfrowej, społecznej, coraz więcej młodych ludzi zmaga się z lękiem, stresem czy depresją.

Pamiętam, jak ja sama w szkole często czułam ogromną presję związaną z ocenami i egzaminami, co odbijało się na moim samopoczuciu. Dziś, gdy rozmawiam z młodzieżą, widzę, że ten problem tylko narasta.

Szkoła nie może być tylko miejscem przekazywania wiedzy, musi być przestrzenią, która wspiera holistyczny rozwój dziecka, włączając w to aspekty emocjonalne i psychologiczne.

To inwestycja, która zwraca się stukrotnie, bo szczęśliwy uczeń to uczeń, który efektywniej się uczy i rozwija.

Systemowe wsparcie psychologiczne w szkołach

1. Kluczowe jest zapewnienie łatwego dostępu do wsparcia psychologicznego i pedagogicznego w każdej placówce edukacyjnej. To oznacza zatrudnianie większej liczby psychologów, pedagogów, a także organizowanie warsztatów i zajęć profilaktycznych, które pomogą uczniom radzić sobie ze stresem, budować odporność psychiczną i rozwijać inteligencję emocjonalną. To nie jest luksus, to podstawa. Z moich obserwacji wynika, że często na jednego szkolnego psychologa przypada setki, a nawet tysiące uczniów, co czyni jego pracę iluzoryczną. Musimy to zmienić.
2. Ważne jest również przeszkolenie nauczycieli, aby potrafili rozpoznawać wczesne sygnały problemów psychicznych u uczniów i wiedzieli, jak na nie reagować. Nauczyciele są na pierwszej linii frontu i często to oni jako pierwsi zauważają, że coś złego dzieje się z ich podopiecznymi. Odpowiednie przeszkolenie w tym zakresie może uratować wiele młodych żyć i zapobiec pogłębianiu się problemów.

Globalna współpraca i wymiana doświadczeń – budowanie wspólnej przyszłości

Ostatecznie, wierzę, że przyszłość edukacji zależy od naszej zdolności do globalnej współpracy. Wyzwania, przed którymi stoimy – od zmian klimatycznych, przez pandemię, po nowe technologie – nie znają granic.

Żaden kraj, nawet najbogatszy, nie jest w stanie samodzielnie przygotować swoich obywateli na wszystkie wyzwania przyszłości. Musimy uczyć się od siebie nawzajem, dzielić się najlepszymi praktykami, innowacyjnymi rozwiązaniami i wspólnie tworzyć programy, które przygotują młodych ludzi na globalne społeczeństwo.

To nie jest tylko kwestia “byłoby miło”, to jest absolutna konieczność, jeśli chcemy, aby kolejne pokolenia miały szansę na lepszą przyszłość. Moje doświadczenia z międzynarodowymi konferencjami pokazały mi, jak wiele inspiracji i rozwiązań można znaleźć, rozmawiając z ludźmi z różnych kultur i systemów edukacji.

To prawdziwa skarbnica wiedzy.

Wymiana międzynarodowa i wspólne projekty edukacyjne

1. Programy wymiany studenckiej i uczniowskiej, takie jak Erasmus+, są nieocenione. Pozwalają młodym ludziom doświadczyć innych kultur, nauczyć się języków, zbudować globalne sieci kontaktów i poszerzyć swoje horyzonty. Powinniśmy dążyć do tego, by takie możliwości były dostępne dla każdego, niezależnie od statusu społecznego czy materialnego. Każdy młody Polak, który miałby szansę spędzić kilka miesięcy w szkole w innym kraju, wróciłby z bezcennym bagażem doświadczeń. To kształtuje otwartość i tolerancję, co jest kluczowe w dzisiejszym świecie.
2. Wspólne międzynarodowe projekty badawcze i edukacyjne to kolejny filar globalnej współpracy. Naukowcy, nauczyciele i studenci z różnych krajów mogą razem pracować nad rozwiązywaniem problemów, tworzeniem innowacyjnych materiałów edukacyjnych czy opracowywaniem nowych metod nauczania. Wzajemne uczenie się i dzielenie wiedzą przyspiesza postęp i pozwala na tworzenie rozwiązań, które są bardziej kompleksowe i skuteczne w skali globalnej.

Podsumowując

Przyszłość edukacji to nie odległa wizja, ale coś, co kształtujemy tu i teraz, każdego dnia. Moje osobiste doświadczenia i obserwacje utwierdziły mnie w przekonaniu, że kluczem do sukcesu jest holistyczne podejście, które łączy w sobie potencjał nowych technologii z niezastąpioną rolą człowieka – zarówno nauczyciela, jak i ucznia.

Wierzę głęboko, że tylko inwestując w personalizację nauczania, rozwijanie kompetencji przyszłości, wspierając nauczycieli jako mentorów, odważnie wdrażając technologie immersyjne oraz dbając o etykę cyfrową i dobrostan psychiczny, zbudujemy system edukacji, który przygotuje młode pokolenia na dynamiczny i nieprzewidywalny świat.

To wspólna praca, która wymaga zaangażowania nas wszystkich.

Przydatne informacje

1. Szukaj wsparcia na poziomie lokalnym i państwowym: W Polsce istnieje wiele inicjatyw wspieranych przez Ministerstwo Edukacji i Nauki oraz samorządy lokalne. Warto śledzić ich programy dotacyjne i rozwojowe, które często promują nowoczesne metody nauczania i technologie.

2. Wykorzystuj istniejące platformy cyfrowe: Polskie szkoły coraz częściej korzystają z platform edukacyjnych, takich jak darmowe e-podręczniki czy zasoby Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. To cenne źródło wiedzy i narzędzi, które można wykorzystać w codziennej nauce.

3. Angażuj się w życie szkoły i rady rodziców: Rodzice w Polsce mają możliwość aktywnego wpływu na kształt edukacji poprzez rady rodziców. To doskonała platforma do dyskusji o innowacjach, potrzebach uczniów i wsparciu dla nauczycieli.

4. Szukaj inspiracji w organizacjach pozarządowych: Wiele polskich organizacji pozarządowych, takich jak Fundacja Nowej Edukacji czy Centrum Edukacji Obywatelskiej, oferuje innowacyjne programy, szkolenia i materiały, które wykraczają poza standardowy program nauczania.

5. Pamiętaj o kursach online i otwartych zasobach edukacyjnych (OER): Coraz więcej uniwersytetów i platform oferuje darmowe kursy online (MOOCs) oraz otwarte zasoby edukacyjne (OER) w języku polskim i angielskim, które mogą uzupełnić wiedzę i rozwinąć nowe umiejętności, zarówno dla uczniów, jak i nauczycieli.

Kluczowe wnioski

Edukacja przyszłości wymaga personalizacji nauczania dzięki AI, rozwijania kompetencji miękkich (krytyczne myślenie, kreatywność, współpraca), transformacji roli nauczyciela w mentora, odważnego wdrażania technologii immersyjnych (VR/AR), silnego nacisku na etykę cyfrową i odpowiedzialne obywatelstwo, a także zapewnienia kompleksowego wsparcia w zakresie zdrowia psychicznego.

Wszystko to powinno być wspierane przez globalną współpracę i wymianę doświadczeń, aby przygotować młodych ludzi na nieznane jutro.